من و تو.......

من 

 تو را می بینم  

 که هر شب و هر صبحت را به یاد  

آن روزها تمام و شروع میکنی  

و باز  من  

خودم را به خواب می زنم  

 شاید برای اینکه شیرینی این  

لحظات به کام هر دوی ما  

شیرین تر بنشیند... 

یا حق!!! 

یادش به خیر این مطلب مربوط به وبلاگ شخصی سعید جونه  

اون زمانها..... 

چهارشنبه 25 تیر ماه سال 1382

تردید ! تردید و باز هم تردید!

یک سو منطق . سوی دیگر احساس . تابع کدام یک باید بود؟  تلفیقی از این دو  یا  هیچکدام !! تا آنجا که توانسته ای عمریست پاک زیسته ای . همیشه در تلاش بوده ای حق خودت را از زندگی بگیری و اتفاقا انسان بی عرضه  ای هم نیستی . هرگز نگذاشتی صحرای دلت به رستنگاه علفهای هرزه بدل شود. دوست داشتن او ، بی دلیل خود را ساکن و حاکم نهانخانه ی احساس تو کرده است. هر چه از او دوری می جویی بیشتر اسیرش می شوی ! به خود می گویی او که دیر آمد ، ای کاش زود می رفت . می دانی که خود را منطقی می داند . و چنین منطقیونی ! سخت از شمایان احساساتی گریزانند! به او کاملا این حق را می دهی! از تو می خواهد به هیچ صورت به اوعادت نکنی !! اما کار از کار گذشته است و تو عادت کرده ای و حتی چیزی بیشتر از عادت  ! از یک سو دوست داری مثل قهرمان یک فیلم احساسی  به این نیت که آسایش لحظه های او را بر هم نزنی ، خود را از لحظه های او کنار بکشی و خودت با درد خودت بسوزی ، تا روزی که عاقل شوی!!! اما سوی خودخواهانه دلت می گوید به دنبال چاره ای باش ، و برای تو که سخت از تظاهر در اثبات و تحمیل خود گریزانی ، این مانع بسیار بزرگی است! وای فصل سخت رسوایی رسید ! چاره چیست!!؟ درمانده شده ام! این روزهای من آغشته از این تردیدهاست !باید چه کرد!؟ دوستانی که دوست دارند کلبه ما رو با لینک به دولتسرای خودشون منور کنند، لطفا توی قسمت نظرات به این مطلب حتما اشاره کنند.  یاد ایامی.....