هالوی بی الف

این جهان دوزخ است بر مردی 

که زنش لوس و غرغرو باشد

 پر افاده پر ادعا لجباز

پاچه ورمال و نق نقو باشد

دائما در یکه به دو با مرد

صبح و شب در بگومگو باشد

مار در آستین ، نمک بر زخم

استخوانی که در گلو باشد

 نه به آداب همسری پابند

نه مقید به آبرو باشد

 پول شوهر به زعم آن ولخرج

علف خرس و آب جو باشد

 همه اش خرج کفش و کیف و کلاه

ژل و ماتیک و رنگ مو باشد

قصه ساز و پر الم شنگه

پی جنجال و های هو باشد

 هیکلش بد قواره و مضحک

زشت و دیلاق و لق لقو باشد

 بددل و بدعنق خرافاتی

دوبهم زن دغل دورو باشد

 جیغ جیغو شلخته گنده دماغ

خل و شکاک و گنده گو باشد

 تنبل و گیج و خنک و سر به هوا

شل و وارفته ور ورو باشد

صبح تا لنگ ظهردر خور و پوف

همسر بالش و پتو باشد

 میهمان قوم او اگر فرضا

سفره اش پر ز رنگ و بو باشد

 لیک فامیل مرد اگر برسد

لقمه ای نان و نیمرو باشد

گاه پهنای او چو دروازه

گاه باریک تر ز مو باشد

شش شب هفته میهمانی و رقص

دانس و پارتی و راندوو باشد

 لیک بر عکس هر شب جمعه

معتکف گشته با وضو باشد

 گر نباشد طلاق او ممکن

غم مخور چاره اش هوو باشد

زنم این شعر خوانده و پنداشت

سوژه ی شعر بنده او باشد

 الف قامتم شکسته و گفت

هالوی بی الف هلو باشد

 بی حسابیم و یر به یر گشتیم

پاسخ «ها» همیشه «هو» باشد