سلام 

این چند روز همش در گیر مریضی سروش بودم و بس  

یه مادر واقعی شده بودم از شب تا خود صبح بیدار بالای سرش و روزها هم به نگهداری و مراقبتش 

سخت بود و لی خب شکر خدا الان خیلی بهتره 

از همینجا هم یه خسته نباشید و دستت درد نکنه جانانه به سعیدم عشق خودم که پا به پای من با من و سروش بود 

مرسی گلم ... 

می دو نید این روزا با همه هستم جز مریم.. 

گاهی واقعا دلم برای خودم تنگ میشود 

اصلا حتی فرصت ندارم توی آینه نگاه کنم به خدا گاهی روزا صبح که صورتم رو آب می زنم دیگه مریم رو نمی بینم تا نماز ظهر و مغرب عشا! 

آخه می دونید اولم احساس کردم و بعد شنیدم و مطمئن شدم که پشت سرم حرفهای زدند به نا حق!!خیلی دلم شکست و واگذارشون رو کردم به خدا .به اونی که به قول مامانم (الهی بمیرم ..خدا شفاش بده..)چرخ عالم و آدم به دستشه... 

دلم بسی گرفته است از این دنیای نا جوانمرد ...راستی چرا گاهی ما آدمها  این همه بدیم؟؟؟ 

یعنی یا دمون میره که هممون مسافر یک راهیم و با یه سری وسایل  

به گورستان سفر کردم کم و بیش 

بدیدم حال دولتمند و درویش  

نه درویشی به خاکی بی کفن ماند 

نه دولتمرد برد از یک کفن بیش 

این شعر رو همیشه خواهرم می خوند و به من میگفت : مریم دنیا خیلی حقیره همیشه به فکر مرگت باش... 

حالا هم که خودش دوتا بچه کوچک داره گاهی که زنگ میزنه (شیراز نیست...)همش میگه دنیا پسته و باید به فکر آخرت بود 

خدایا این معرفت رو به من بده که به مرگ فکر کنم  

این پدیده ای که شاید گاهی مای نادان خاکی رو یه کم به تو نزدیک کنه  

ای مهربان ترین مهربان... 

یا حق!!!