دلم...

دلم تنهایی  می خواد  

دور از همه 

برای مدتی نا معلوم....  

.. 

. 

. 

. 

. 

. 

این هم دلایلش بود....  

این مطلب رو با اجازه ی دوست قدیمی و عزیزم 

سانیای مهربون عینا از وبلاگش کپی کردم 

چون می دونم اونقدر بزرگواره که ناراحت نمیشه  

دعا  

و خداوند همه ما را حفظ کند تا نه چیزهای بزرگ که چیزهای کوچک را تحمل کنیم...و آه های عمیق را که به جای جیغ کشیدن و هرچه از دهن بیرون می آید می کشیم بیشتر از این نشود   

چرا دلم آروم نمیگیره؟؟؟ 

چرا مریم با یه نسکافه و آهنگهای افتخاری آروم نمیشه؟؟ 

چرا مریم انگیزه نداره؟؟ 

چرا این همه کسل و بی حوصله است؟ 

چرا اون همه انرژی نیست ؟؟؟ 

چرا اون همه برنامه ریزی و اون همه شور و نشاط مرده؟؟ 

کجاست اون مریمی که روی زمین براش تنگ بود ؟؟ 

کو  اون دختری که مامانش همیشه میگفت روحت از غالبت زیاده مادر؟؟ 

چی شد اونی که دوستاش بهش میگفتن آن شرلی خونمون ؟؟ 

خدایا از این بی انگیزگی حالم بد میشه  

من این مریم رو نمی خوام 

اون مریم عاشق رو می خوام که روی پاهاش بند نبود  

اونی رو می خوام که همیشه به همه رو حیه می داد 

یادم دوستی داشتم به نام آرام (یادش به خیر هرجایی موفق باشی) 

که همیشه بهم میگفت تو باطری شارژ منی مریم  

هر وقت کم میارم میام پیش تو  

کجاست ببینه خودم بی جا ترینم  

خدایا رهایم کن 

خدایا من می خوام فقط مریم باشم  

این خواسته ی زیادیه؟؟؟ 

امروز از اون روزایی که تصمیم گرفتم 

به بیکاری محض و تنبلی بگذره 

دست به هیچ کاری نزدم و نخواهم زد....