هم نشین

با بدان کم نشین که صحبت بد              

                                       گرچه پاکی تورا پلید کند
آفتابی بدین بزرگی را                            

                                        تکه  ای ابر ناپدید کند 

---------------- 

«بیاموزمت کیمیای سعادت / ز هم صحبت بد جدایی جدایی»

* ای نیک با بدان منشین هرگز / خوش نیست وصله، جامه ی دیبا را پروین اعتصامی

* من ندیدم سلامتی ز خسان / گر تو دیدی، سلامِ من برسان سنایی

* با مردمِ زشت نام همراه مباش / کز صحبت دیگدان سیاهی خیزد سعدی

* اندر این ره، صدهزار ابلیس آدم روی هست/ تا هر آدم روی را زنهار که آدم نشمری! سنایی

* چون بسی ابلیس آدم روی هست / پس به هر دستی نشاید داد دست مولوی

* «یار بد بدتر بود از مار بد / تا توانی می گریز از یار بد

مار بد تنها همی بر جان زند / یار بد بر جان و بر ایمان زند» سعدی

* زینهار از قرین بد، زینهار / و قنا رَبّنا عذابَ النّار سعدی

* یار بد مار است هین بگریز از او / تا نریزد بر تو، زهر آن زشت خو مولوی

* «دوست مشمار، آن که در نعمت زند / لافِ یاری و برادر خواندگی

دوست آن باشد که گیرد دستِ دوست / در پریشان حالی و درماندگی» سعدی

* با بدان کم نشین که بد مانی / خوپذیر است نفس انسانی سنایی

* صحبت ابلهان چو دیگ تهیست / از درون خالی از برون سیهیست سنایی

* همه کار تو باد با عقلا / دور بادی ز صحبت جهلا سنایی

* نازنینی چو تو پاکیزه دل و پاک نهاد / بهتر آن است که با مردم بد ننشینی حافظ

* مکن با بدآموز هرگز درنگ / که انگور گیرد ز انگور رنگ از نفایس

* هم نشین تو از تو به باید / تا تو را عقل و دین بیفزاید مولوی

* «منشین با بدان که صحبت بد / گر چه پاکی، تو را پلید کند

آفتابی بدین بزرگی را / پاره ای ابر ناپدید کند» سنایی

* «پسر نوح با بدان بنشست / خاندان نبوتش گم شد

سگ اصحاب کهف روزی چند / پی نیکان گرفت مردم شد» سعدی

* هست تنهایی به از یاران بد / نیک چون با بد نشیند بد شود مولوی

* با اهل هنر گوی گریبان بگشا / وز نااهلان تمام دامن درکش حافظ

* شرف نفس اگر همی خواهی / با فرومایه قیل و قال مکن ابن یمین

* با فرومایه روزگار مبر / کز نیِ بوریا شکر نخوری سعدی

* ز ناجنس بگریز اگر آفتاب است / تو را سایه خود بس، اگر یار خواهی

* ای گل، به دستمال هوس پیشگان مرو / مگذار تا ز دست تو این رنگ و بو رود

* اگر خصم جان تو عاقل بود / به از دوستاری که غافل بود

* از هم نفسی که رنج دل خواهی برد / حقّا که هزار بار تنهایی به

* مصاحب نباید مگر بهر راحت / چو زو رنج بینی نیاید به کاری

* مکن هم نشینی به هر بدسرشت / که دزدد از او طبع تو خوی زشت

* طلب کردم ز دانایان یکی پند / مرا گفتند: با نادان مپیوند

* صحبت اشرار مایه ی شقاوت است و مخالطتِ اخیار کیمیای سعادت. کلیله و دمنه

* دوستان به زندان به کار آیند که بر سر سفره همه ی دشمنان، دوست نمایند. سعدی

* هر که با بدان نشیند هرگز روی نیکی نبیند. سعدی

* هرکه با رسوا نشیند عاقبت رسوا شود ؛ تنهایی به ز هم جالس بد قابوس نامه

* دوستی جاهل به دوستی خرس ماند.

* با بدان سر مکن که بد گردی.

* «گر نشیند فرشته ای با دیو / وحشت آموزد و خیانت و ریو [نیرنگ]

از بدان جز بدی نیاموزی / نکند گرگ پوستین دوزی» سعدی