۶........۲ !

دیشب بازی ایران با انگلستان بود نسل ما به هیجان جام جهانی عادت دارد پس ملزوماتی برای دیدن مسابقه فراهم کردیم از اول بازی پسرک شوقی به دیدن مسابقه نداشت،برایم عجیب و کمی ناخوشایند بود بلاخره به ما پیوست 

وقتی دروازه بان تیم دچار مصدومیت شدید شد پسرک دست بلندی زد و گفت :«‏اینه جواب کارهای تو  ,خداروشکر،»

از آرزوی بد او برای دیگرانبسیار ناراحت شدمو گفتم چطور به این راحتی برای دیگران آرزوی بد داری؟؟؟

گفت مامان حواشی زندگی خصوصی این رو داخل فضای مجازی دنبال نمیکنی ؟؟

وقت بحث و نصیحت نبود اما در دلم به این فکر کردم که همیشه معتقدم مسائل خصوصی زندگی فقط یک نفر به من مربوط است و از کنکاش در مسائل خصوصی زندگی دیگران باید بپرهیزم

تنها همان یک نفر است که من می توانم در مورد روابط بسیار خصوصی او نظر دهم و وارد شوم ،اگر اتفاقی بیفتد شاکی باشم ،اما در مورد دیگران شکایت و قضاوت کار من نیست..........

گل اول را ایران خورد پسرک با صدای بلند دست میزد و خوشحالی میکرد ،چشمانم داشت از حدقه بیرون میزد ،در دلم بسیار ناراحت از بین رفتن عرق ملی توسط جوانان بودم ،فارغ از مسائل سیاسی این حس بی رگ بودن به میهن توسط جوانان اصلا خوشایند نبود ،

با گل های بعدی پسرک شاد و شاد تر شد و من بیشتر به فکر فرو میرفتم که چه بر سر جوانان این مملکت آمده است دوست داشتن به او بگویم وطن، وطن است میهن، میهن است مسائل سیاسی را با ورزشی و مذهبی نباید ادغام کرد و  باید هر چیز را در جای خویش نگه داشت......

من هرگز از باخت تیم ملی شاد نشدم و هیچگاه هم شاد نخواهم شد چراکه وطن وطن است هرچند افرادی ناکارآمد ,بر سر کار باشند و نتوان آن طور که باید در کنار عزیزان شاد بود ....

روزی تمام شرایط رفتن از این مملکت را داشتم اما به عشق میهنم به عشقه مملکتم و به عشق آقای خانه ماندم امروز پشیمان نیستم اما سخت بر این باورم که ای کاش خانه جای امن تری بود ,

ای کاش مملکتم فضای بهتری برای رشد دلبندانم بود...

و هنوز هم بر این باورم که می توان  امید داشت امید به روزهای روشن و بهتر......

به امید روزی که بازهم دل جوانان وطن برای تیم ملی کشورشان بتپد و دغدغه پیروزی داشته باشند.......

مصدومیت!