به بهانه ی ،بی بهانه!

یه نفر رو از نزدیک می شناسم 

که حداقل هفته ای یه سفر کاری داره 

وقت سر خاروندن نداره 

 همیشه 

برتامه های روزانشو روی کاغذ یادداشت 

مینویسه که یکیش  فراموش نشه

اما 

وقتی اقوام و دوستان نزدیک بهش زنگ میزنند 

با خوشرویی گوشی رو بر میداره و میگه 

جان دل ، بفرمایید 

 می پرسی چطوری؟

همیشه جواب میده

- بهتر از همیشه ..بگو 

وقت داری؟

تا دلت بخواد ...بگو!

وقتی بهش پیام میدی در اسرع وقت با خوشرویی جواب میده 

لایف استایلش خیلی شلوغه اما اولویتهاشو هنوز عوض نکرده....

اما 

گاهی میبینی طرف حالا 

به هر دلیلی حتی پیام درجه یکهاشو هم جواب نمیده .

حتما برای کسی اولویت نیست گرفتن جواب در این دنیای شلوغ امروزی  اما 

  آرام آرام نامطلوب می شوند این آدمها برایت .

یاد یه مستند در مورد زندگی باراک اوباما  چهل و چهارمین رییس جمهور  

ایالات متحده افتادم که چند سال پیش دیدم 

چون شخصیتش رو بسیار می پسندم هر چند نه علاقه ونه ادعایی در سیاست دارم. 

که میگفت 

داخل روتین روزم 

بعد از دوش،  با نوشیدنی صبح 

به  ایمیل ها و پیامهای آشنایان و دوستان نزدیکم پاسخ میدم ! 

چون پیامهای کاری رو  در طول روز دیگران حتما پاسخ خواهند داد....

انسانیت بهترین زینت  است.

بماند به یادگار.