به بهانه ی رسوم ....

 حوالی این روزها چهارماه و ده روز از رفتنت گذشت...

به این رسوم ذره ای پایبند نیستم

چون هر لحظه از این چند ماه هزاار سال نوری بر من گذشت و تو نبودی نفسم ،سنک صبورم ،رفیق روزهای سردرگمی ،نوجوونی و همه سالهای من ،نبودی برات بگم چی به من گذشت     نبودی غمم رو‌کم کنی ،بهت بگم چقدر اذیت شدم از نبودنت ....نبودی بگم چقدر تنهام بعد رفتنت ،بگم بابا رفتی عشق از دنیا رفته ،عشق با تو خاک شده .......

فردای روزی که تا خونه ی ابدیت بدرقه ات کردم سرتا پا سفید پوشیدم ....بی ترس از قضاوت ! چون من مهم بودم و تو ...حس بین من و تو ...میدوتستم که از مشکی پوشیدن عزا بدت میاد .... میگفتی مشکی رو باید قشنگ پوشید نه به رخت عزا..خودتم برای عشق ابدیت سیاه نپوشیدی ..... هنوز هم رنگ سفید منو یاد تو میندازه (اشک امانم نمیده ............)تمام بغض هایی که وقت رفتنت توی جمع فرو رفت اینروزا تو تنهایی می ترکه .......

چند مدت پیش وقت فوت فردوس کاویانی که زرتشتی بود فهمیدم ،این دین وقت بدرقه ی عزیزی تا خونه ی ابدیش سفید می پوشند ...چه رسم قشنگی....کاش واسه من هم پیاده بشه....

هنوز هم وقتی پیرهن سفید یک دست تن کسی میبینم نا خودآگاه خیره میشم ...غرق خاطراتت میشم ...مخصوصا اگر مثل خودت رنگ سفید به تنش برازنده باشه ،،،بهش بیاد ...قربون صورت ماهت برم ...فدای نگاه پر صلابتت دلم برات تنگ شده ......

تا ابد هرگز غم تو سبک نخواهد شد ...تا ابد خاطرات با تو بودن فراموش نخواهد شد ....

دوستت خواهم داشت تا همیشه ی همیشه.....